Marcelina i Adrian

Poznaliśmy się trzy i pół roku temu na wyjeździe sylwestrowym w Zakopanem. Ja wówczas byłam w klasie maturalnej, a Adrian pracował i mieszkał na stałe za granicą. 

Wyjazd trwał tylko trzy dni, ale po powrocie wiedziałam, że jestem zakochana, mimo że praktycznie w ogóle się nie znaliśmy. Wystarczyło tylko jedno spojrzenie prosto w Jego oczy i poczułam ciarki na całym ciele i motyle w brzuchu. Nie wiedziałam tylko czy On też to poczuł. Możecie sobie wyobrazić, że trzy dni to nie zbyt wiele czasu by się poznać, oprócz oczywiście podstawowych informacji. Po zakończeniu wyjazdu wróciłam do szkoły, a Adrian do pracy. Mówił wtedy, że wyjeżdża na miesiąc, ale okazało się, że wrócił już po dwóch tygodniach. Spotkaliśmy się u mojej kuzynki i jego przyjaciela, którzy byli wówczas parą już od roku. To z nimi byliśmy w Zakopanem i można powiedzieć, że to oni są rodzicami chrzestnymi naszego związku, chociaż wcale tego nie planowali. Wszyscy razem poszliśmy na rynek w Krakowie i pod Sukiennicami Adrian wyznał, że jest we mnie zakochany i choć wie, że to szalone i w ogóle się nie znamy, a on zaraz znowu wyjedzie, to od sylwestra czuł, że musi mi to powiedzieć, bo inaczej straciłby wielką szanse na szczęście. Nie zdawałam sobie sprawy, że czuł dokładnie to samo co ja i byłam nieziemsko szczęśliwa. Wtedy pierwszy raz mnie pocałował. W Polsce był jeszcze tylko tydzień, więc staraliśmy się jak najwięcej czasu spędzić razem. Fakt, że właśnie zostałam dziewczyną chłopaka, którego kompletnie nie znam i nie będę miała w najbliższym czasie okazji go poznać trochę mnie przerażał, ale czułam, że podjęliśmy dobrą decyzję. W końcu to była miłość od pierwszego wejrzenia. 

Nasz związek przez pierwsze pół roku był na odległość. Nie ma co ukrywać, że pisanie i dzwonienie lub wysyłanie zdjęć to to samo co bliskość drugiej osoby. Ale daliśmy radę. I właściwie bardzo miło wspominam ten okres. Dla mnie był to też ważny czas, bo przygotowywałam się do matur. Za każdym razem gdy Adrian wracał do Polski, maksimum czasu poświęcałam jemu. Aż do czerwca kiedy to udało mi się go przekonać by zjechał na stałe do kraju i zaczął studia razem ze mną. Przyjechał dokładnie na moje urodziny w czerwcu i już został. Zawsze mówię, że wrócił żeby studiować a On poprawia i mówi, że wrócił, żeby być ze mną. 

Dzisiaj obydwoje kończymy studia i pracujemy. Mieszkamy ze sobą już prawie trzy lata. I niezmiennie mocno się kochamy. 

W tym roku Adrian zrobił mi niespodziankę i zabrał mnie do Wenecji na majówkę. Spędziliśmy tam cudowne cztery dni z czego jeden zapamiętam do końca życia. Oświadczył mi się na plaży, na wyspie Lido, z dala od turystycznego zgiełku, jaki panuje w Wenecji. Sam twierdzi, że nie miał planu, w którym dokładnie miejscu i kiedy to zrobi, ale muszę przyznać, że wybrał idealny moment. Ja kompletnie się tego nie spodziewałam. Byliśmy sami na molo i robił mi zdjęcia. Poprosił bym siadła tyłem do niego na końcu mola, patrząc na morze, a on zrobi mi zdjęcie. Gdy wstałam i się obróciłam, on już klęczał na kolanie z wyciągniętym pierścionkiem i zapytał czy za Niego wyjdę. Byłam tak zaskoczona i szczęśliwa, że aż brakło mi słów. Oczywiście zgodziłam się bez wahania. Uczynił mnie najszczęśliwszą kobietą na świecie. (Dosłownie; przez cały dzień uśmiechałam się tak szeroko, że mnie szczęka rozbolała) ☺ Jestem dumna, że będę mogła spędzić kolejne długie lata przy jego boku.